نگهبان شب هم عاشق شد

قبل از اینکه فیلم «نگهبان شب» به کارگردانی رضا میرکریمی را بررسی کنیم و چون و چرای این فیلم را به لحاظ سبک و سیاق ساخت ، دو خطی قصه و پتانسیل داستان گویی شخصیت ها و.... بررسی کنیم بد نیست به این نکته اشاره کنیم که رضا میرکریمی در دوران بلوغ فیلمسازی اش  مسیری را انتخاب کرده است که بی تردید او را از هم دوره هایش در فیلمسازی جدا می سازد.

او که کارنامه ای درخشان در عرصه فیلمسازی دارد و استفاده از نابازیگران بازیگر نقطه عطف آثارش محسوب می شود جدا از توانمندی در سبکی که برای خودش در کارگردانی در نظر گرفته برای روایت سوژه ای خاص و ویژه که شاید از نگاه خیلی ها دور بماند یک کارگردان هوشمند و فکور است و به دور از هیاهو و هر گونه سر و صدای اضافه سوژه مد نظرش را فیلم می کند و حرفش را می زند.

«نگهبان شب» هم در ادامه بسیاری از فیلم های جشنواره امسال به قشر ضعیف و پایین تر از متوسط جامعه پرداخته و برشی از زندگی افرادی از این اجتماع را روایت می کند که زندگی شان گره خورده است به تصمیمات درست و غلط افرادی که هر کدام خواسته یا ناخواسته برای دیگران اطرافشان به فراخور نقشه می کشند.

قهرمان فیلم میر کریمی هم در گوشه ای از زندگی اش با فردی برخورد می کند که مسیر زندگی را برای او به سمتی دیگر دیکته می کند.

فیلم ناگفته هایش را فریاد می زند ، بیش از جسارت فیلم منطقی است اما منطقی که در داستان ساری و جاری است آنقدر روشن و واضح است که تنها به برداشت مخاطب از آنچه رخ می دهد می توان اکتفا کرد.

فیلم طبیعتی مهربان دارد اما شخصیت های طراحی شده در فیلم به مخاطب این اجازه را می دهند که گاهی برایشان دلسوزی کنند، گاهی از رفتارشان منزجر شوند و گاهی آن ها را نشناخته تنبیه کنند. این ویژگی در فیلم نگهبان شب نه یک تکنیک فیلمنامه نویسی است نه یک تکنیک کارگردانی و شخصیت پردازی درواقع کارگردان مخاطب را از زاویه خودش (خود تماشاگر) در مقابل شخصیت ها قرار داده و این مجوز را برای هرگونه قضاوت بسته به آن اتفاق، رویداد و لحظات داستان داده است.

بی تردید بازی گرفتن از نابازیگران فیلم با آرامش همراه نبوده است و می توان تشخیص داد که کارگردان از بازیگران فیلم اش بیش از بازی گرفتن زندگی کردن جلوی دوربین را خواسته است و سبک هدایت چیزی شبیه به زندگی است تا چیزی شبیه به نمایش و در این شرایط کار همان قدر که می تواند قابل باور از آب در بیاید می تواند به دور از هر واقعیتی مصنوعی و توی ذوق زننده بشود.

امروز رضا میرکریمی بیش از آنکه به سیمرغ فکر کند به فیلم خوب فکر می کند پس طبیعی است که آنچه در مورد فیلم میرکریمی برایش مهم تر از تشویق جشنواره ای است تایید فیلم از نگاه مخاطب خاص و موفقیت اثر از نگاه مخاطب عام است.

انتهای پیام//